Όταν ο Ρότζερ και η Ανν ολοκλήρωσαν επιτέλους την ονειρεμένη ανακαίνιση, ήρθε ο εφιάλτης για τον οποίο κανείς δεν μιλάει, αλλά όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν: η εισβολή των αρουραίων. Μέσα σε μόλις 24 ώρες, το σπίτι μετατράπηκε από ειδύλλιο σε χάος - με σπασμένα καλώδια, νυχτερινούς θορύβους ξύσματος και ίχνη αρουραίων που περιέτρεχαν ολόκληρο το ακίνητο. Όμως αυτό που δεν σταμάτησε με παγίδες, εξυγίανση ή επαγγελματική βοήθεια έδωσε τελικά τη θέση του σε μια σουηδική εφεύρεση που τώρα εξαπλώνεται ραγδαία μεταξύ των ιδιοκτητών σπιτιών.
Όταν ο Roger και η Ann Bryggman κάθισαν στον καναπέ εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου, νόμιζαν ότι είχαν επιτέλους πετύχει τον στόχο τους. Μετά από μήνες ανακαίνισης - με νέα στέγη, νέους τοίχους, νέα δάπεδα και ολοκαίνουργια κουζίνα - το φθινόπωρο θα ήταν η πρώτη τους ευκαιρία να απολαύσουν πραγματικά αυτό που εδώ και καιρό αποτελούσε το σπίτι των ονείρων τους.
Αντίθετα, έπαθαν το χειρότερο σοκ από τότε που μετακόμισαν. Μια μέρα αφότου οι στεγαστές μάζεψαν τα εργαλεία τους, άκουσαν τον πρώτο ήχο που άλλαξε τα πάντα. Ξεκίνησε σαν ένα αχνό θρόισμα. Μετά ήρθαν αρκετοί κρότοι. Κάτι έτρεξε γρήγορα στα δοκάρια της σοφίτας. Και συνέχισε. Νύχτα με τη νύχτα.
- Ήταν σαν εφιάλτης. Νομίζετε ότι επιτέλους θα χαλαρώσετε και τότε ακούτε ξεκάθαρα κάτι μεγάλο να κινείται από πάνω σας. Το Σαββατοκύριακο που τελείωσε η οροφή, άρχισαν όλα", λέει ο Ρότζερ.
Αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν η πιο γαλήνια περίοδος εδώ και πολύ καιρό μετατράπηκε αντίθετα σε ένα φθινόπωρο γεμάτο άγχος, πανικό και την αίσθηση ότι έχασαν τον έλεγχο του σπιτιού τους.
"Ζούμε εδώ από το 2018 - δεν είχαμε ποτέ ούτε έναν αρουραίο"
Ο Roger και η Ann ζούσαν στο σπίτι από το 2018 και για έξι χρόνια θεωρούσαν τον χώρο ασφαλή και προσεγμένο. Αλλά το 2024, τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Ο δήμος άρχισε να αφήνει μεγάλες εκτάσεις πρασίνου να ξαναφυτρώσουν για να ευνοηθούν τα έντομα και η βιοποικιλότητα. Ταυτόχρονα, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων βρίσκεται ένας μεγάλος χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων - κάτι που έγινε ξαφνικά αντιληπτό.
- Όλοι στη γειτονιά άρχισαν να λένε το ίδιο πράγμα. Ότι οι αρουραίοι είχαν γίνει πιο πολυάριθμοι από ποτέ. "Δεν είχαμε δει ποτέ πριν αρουραίους, αλλά ξαφνικά υπήρχαν παντού ίχνη", λέει η Ann.
Όταν έπεσε το πρώτο χιόνι, η πραγματικότητα έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρη. Το πρωί, είδαν ξεκάθαρα ίχνη αρουραίων κατά μήκος των τοίχων του σπιτιού, γύρω από το γκαράζ, δίπλα στις στοίβες ξύλων και ακόμη και μέχρι την αυλή.
- Τότε ήταν που συνειδητοποιήσαμε πόσα πρέπει να υπάρχουν. Τα ίχνη διέσχιζαν ολόκληρη τη φάρμα, σαν μικροί αυτοκινητόδρομοι. Ήταν δυσάρεστο", λέει η Ann.
Το σημείο καμπής ήρθε τυχαία
Ένα βράδυ καθημερινής ημέρας, ο Ρότζερ έκανε scroll στο κινητό του τηλέφωνο όταν είδε μια είδηση που του τράβηξε την προσοχή. Επρόκειτο για ένα aπωθητικό για αρουραίους που αναπτύχθηκε στη Σουηδία, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί σε διάφορα περιβάλλοντα - από σπίτια μέχρι αγροκτήματα - και είχε δοκιμαστεί σε συνεργασία με ερευνητές.
- Δεν επρόκειτο για διαφήμιση, αλλά για ένα κανονικό απόσπασμα ειδήσεων. Νομίζω ότι αυτό με έκανε να ακούσω. Ακουγόταν σαν να υπήρχε σοβαρή τεχνολογία από πίσω", λέει ο Ρότζερ.
Διάβασε περισσότερα, συνέκρινε άλλες μεθόδους και ένιωσε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Εξάλλου, τα άλλα πράγματα δεν είχαν δουλέψει. Την επόμενη μέρα, εγκατέστησε το Repello, όπως ονομαζόταν η συσκευή. Και λειτούργησε πιο γρήγορα απ' ό,τι είχαν τολμήσει να ελπίζουν.
"Μέσα σε λίγες μέρες, τα ίχνη εξαφανίστηκαν"
Οι πρώτες νύχτες μετά την εγκατάσταση ήταν ασυνήθιστα ήσυχες. Μετά από μια εβδομάδα, παρατήρησαν ότι το χιόνι γύρω από το σπίτι δεν έδειχνε πλέον ίχνη. Ο άνεμος ήταν σιωπηλός. Και τα καλώδια παρέμειναν άθικτα.
- Ήταν σχεδόν δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ήταν αλήθεια. Μετά από μήνες χάους, υπήρξε απλώς... σιωπή", λέει ο Ρότζερ. Η Ανν γνέφει. "Από τότε δεν είχαμε ούτε ένα ίχνος αρουραίου. Ούτε ένας ήχος. Και οι γείτονες εξακολουθούν να βλέπουν ίχνη στα σπίτια τους, αλλά όχι εμείς.
